We zijn begonnen

Hier is-ie dan. Mijn allereerste blog voor Untire Now. Ik zal mezelf even kort voorstellen. Mijn naam is Lysette Regeer. Ik ben 51 jaar oud en heb als meisje van 11 jaar oud een osteosarcoom ‘gekregen’. Er volgde zes zware chemokuren en een beenamputatie. Als gevolg van de chemokuren heb ik flinke zogenaamde ‘late effecten’ overgehouden. Mijn hart en nieren zijn fors beschadigd door de grote hoeveelheid gif die ik destijds toegediend kreeg. We hebben het dan over het jaar 1986. In die tijd waren de doseringen fors hoger dan nu.


Balans
Vermoeidheid na de behandeling heeft altijd een bepalende rol gespeeld in mijn leven na de ziekte. Als ik te veel gedaan had dan merkte ik dat een dag later. Maar als ik te weinig deed dan werd ik lam en hangerig. Waar lag toch het evenwicht? De eerste jaren na mijn ziekte werd het nog geweten aan de behandeling. Toch drukte ik mezelf altijd door de vermoeidheid heen. Ik ging studeren. Viel meteen in slaap nadat ik van school thuiskwam en probeerde daarna weer verder te gaan. Ik zat op kamers en vond het moeilijk om voor mezelf te zorgen. Ik had simpelweg te weinig energie om te zorgen dat ik goed at, genoeg studeerde, genoeg slaap pakte én op tijd op school was. Toch studeerde ik, cum laude, af als mondhygiëniste. Ik ging werken. Full time, zoals ‘het hoorde’. Gebroken kwam ik thuis. Ik was vaak ziek, kreeg onverklaarbare koortsaanvallen. Door de chemo was ik vrijwel onvruchtbaar, zo werd mij gezegd door medici. De meeste kans op vruchtbaarheid was voor je 25e, had ik ergens gelezen. Eigenwijs als ik was probeerde ik tóch zwanger te worden. En prompt was ik op mijn 26e zwanger van mijn eerste kind en op mijn 28e van mijn 2e kind. De wonderen waren blijkbaar de wereld nog niet uit!

Serieus?
De vermoeidheid kwam volgens artsen altijd door; de studententijd, het jonge moederschap, etc. Nooit voelde ik me echt serieus genomen. Maar deze vermoeidheid was anders dan een nachtje doorhalen. Ik was in de weekenden gesloopt en ziek en moest bijtanken om maandag weer op het werk te kunnen verschijnen. En zelfs dan redde ik mijn werkdagen niet. Om een heel lang verhaal kort te maken, ik werd arbeidsongeschikt verklaard. Mijn hart en nierfalen verergerde en er kwamen nog meer diagnoses. De vermoeidheid nam steeds extremere vormen aan.

In de jaren erna besloot ik om van mijn ‘zwakte’ mijn kracht te maken. Ik schreef een boek ‘Leven met een schaduw’ en schrijf elke week een blog op mijn website; www.levenmeteenschaduw.nl.

Eigenwijs tot op het bot
Via die kanalen ben ik gevraagd als ambassadeur voor Untire Now. Dat wordt een hele uitdaging kan ik je zeggen. Stil zitten vind ik moeilijk en ik heb moeite met ‘consequent gedrag’. Elke dag repeterende handelingen vind ik saai en niet uitdagend. Je hoort het al, eigenwijs tot op het bot. Maar dat mag allemaal bij Untire Now. Op mijn vraag of ik eerlijk mag zijn in mijn blogs werd gretig geantwoord met; ‘ja graag zelfs’.

En dus begon ik deze maand met de app te openen en te kijken wat de app me kan bieden. Ik lees over verschillende thema’s en heb al 1 belangrijk ding onthouden; ‘Als je moe bent en je wil het liefst op de bank liggen, trek dan tóch eens een keer je jas aan en maak een klein wandelingetje. Je schaadt jezelf er nooit mee door dat te doen, hoe groot je vermoeidheid ook is.’

Kijk, dát zijn dingen waar ik iets mee kan. Hey, er staat in de app ook informatie over goede voeding. Daar ga ik me nu eens in verdiepen. Fijn dat alle kennis in de app wetenschappelijk onderbouwd is. Dan weet je zeker dat je geen onzin leest. Daar houd ik van, no nonsense.  Mijn nieuwsgierigheid is gewekt…